Jak działa fibrynogen?

Fibrynogen, zwany również czynnikiem krzepnięcia I, jest kluczowym składnikiem krwi, który odgrywa niezwykle istotną rolę w procesie krzepnięcia. Jego głównym zadaniem jest przekształcanie się w fibrynę – białko, które tworzy sieć wokół miejsca uszkodzenia naczynia krwionośnego, zatrzymując tym samym krwawienie. Podczas tej transformacji, fibrynogen ulega aktywacji za sprawą trombiny, aktywowanych czynników krzepnięcia XIII (F XIIIa) oraz jonów wapnia. W tym artykule skupimy się na dokładnym zrozumieniu mechanizmu działania fibrynogenu oraz jego farmakokinetyki.

Mechanizm działania fibrynogenu

Fibrynogen, jako kluczowy czynnik krzepnięcia, podlega procesowi, który umożliwia powstanie stabilnego i elastycznego skrzepu fibryny. W obecności trombiny, aktywowanego czynnika krzepnięcia XIII (F XIIIa) oraz jonów wapnia, fibrynogen zamienia się w skrzep fibryny, który jest trójwymiarowy i hemostatyczny.

Podanie koncentratu fibrynogenu ludzkiego prowadzi do wzrostu stężenia fibrynogenu w osoczu krwi, co może tymczasowo poprawić zaburzenia krzepnięcia u pacjentów z niedoborem fibrynogenu.

Według badań II fazy, koncentrat fibrynogenu znalazł zastosowanie w zwiększeniu maksymalnej twardości skrzepu u pacjentów z wrodzonym niedoborem fibrynogenu (afibrynogenemią). Używając tromboelastometrii, naukowcy byli w stanie potwierdzić, że Riastap, preparat zawierający fibrynogen, skutecznie podnosi twardość skrzepu.

Farmakokinetyka fibrynogenu

Fibrynogen ludzki jest naturalnym składnikiem ludzkiego osocza i działa na podobnych zasadach, jak fibrynogen endogenny. Jego biologiczny okres półtrwania wynosi od trzech do czterech dni. Rozkład fibrynogenu w koncentracie Riastap odbywa się na takich samych zasadach, jak fibrynogen endogenny.

Podany dożylnie koncentrat fibrynogenu jest natychmiast dostępny w osoczu w stężeniu zgodnym z podaną dawką. W badaniach farmakokinetycznych oceniono farmakokinetykę pojedynczej dawki koncentratu fibrynogenu ludzkiego u osób cierpiących na afibrynogenemię.

Mediana narastającego odzysku in vivo (IVR), czyli maksymalnego wzrostu poziomów osoczowego fibrynogenu na mg/kg masy ciała dawki, którą podano, wynosiła 1,7 (zakres 1,30 – 2,73) mg/dl na mg/kg masy ciała.

Podsumowanie

Fibrynogen, zwany także czynnikiem krzepnięcia I, jest kluczowym składnikiem ludzkiego osocza. Podlega on procesowi transformacji w skrzep fibryny, która jest elastyczną i stabilną strukturą hamującą krwawienie. Podanie koncentratu fibrynogenu ludzkiego może poprawić zaburzenia krzepnięcia u osób cierpiących na niedobór fibrynogenu. Badania farmakokinetyczne fibrynogenu wykazały natychmiastową dostępność tej substancji w osoczu po dożylnym podaniu, a okres jej półtrwania wynosi od trzech do czterech dni.